مولوی عبدالمجید مرادزهی

مولوی عبدالمجید مرادزهی، یکی از علمای معتبر و برجسته در جامعه سنی بلوچ، به دلیل خدمات مشاوره‌ای که به مولوی عبدالحمید ارائه می‌داد، به طور ناگهانی در تاریخ ۲۰ بهمن ۱۴۰۱ توسط نیروهای اطلاعاتی دستگیر و به مشهد منتقل شد. این روحانی شجاع که سنش بالای شصت سال دارد، در مدت شش ماه تحت شرایط بسیار سخت و خشونت‌آمیز در سلول‌های اطلاعاتی به شکنجه‌های جسمی و روانی وحشتناکی معرض شد.

در تماسی که خانواده مولوی مرادزهی با مقامات زندان داشته است. مقامات به خانواده گفتند که آقای مرادزهی مشکل روانی پیدا کرده است و به سوالات بی ربط جواب می دهد. که نشانگر افزایش نگرانی‌های روانی و روحی اوست.

با توجه به اینکه رژیم در ماهای اخیری مخالفان به بیماری ضد اجتماعی متهم می کند و از آنها می خواهد گواهی روانشناسی می کند تا ظن خود بیماری اجتماعی آنها را مداوار بشود احتمال دارد برای شکنحه مولوی مرادزهی به او داروهای دادند که باعث مشکل روانی او بشود.

این شکنجه‌ها گوناگون جسمی و روانی باعث خسارت‌های جدی به وضعیت روانی و روحی او شد و وضعیت جسمانی و ذهنی او را به شدت تحت تأثیر قرار داد. بسیاری از اقدامات غیرانسانی که در این دوره بر او انجام شد، با اصول اخلاقی و مذهبی جامعه سنی بلوچ تضاد دارند و وضعیت روانی او را به شدت تحت تأثیر قرار داده‌اند.

به منظور ضعیف‌کردن اراده و انگیزه‌ای که مولوی مرادزهی در خدمت به دیگران داشت، وی را در مزندان سیاسی وکیل آباد با اهانت‌ها مواجه ساختند. از جمله اقدامات اهانت‌آمیز به شخص او، تراشیدن ریش او بود که نه تنها به وی بلکه به تمام افراد مذهبی سنی بلوچ توهین می‌کند.

این اقدامات و بی‌احترامی‌ها نسبت به مذهبیان سنی بلوچ، نشانه‌ای از الگوی ناعادلانه و سرکوب‌گرانه‌ای است که توسط برخی از مقامات و نیروهای امنیتی در جمهوری اسلامی اجرا می‌شود. این اقدامات نه تنها نگرانی‌ها و ناراحتی‌های عمیقی در میان جامعه سنی بلوچ ایجاد کرده، بلکه با فرهنگ و معنویت آن‌ها در تضاد است.

این موضوع تنها یک نمونه از برخوردهای تنفرآمیز نیست که روحانیان بلوچ با آن روبه‌رو می‌شوند. در طول تاریخ، روحانیان مذهبی سنی بلوچ به مرتب با اهانت‌ها و سرکوب‌های مشابهی مواجه شده‌اند که این اقدامات نه تنها به فردی خاص آسیب می‌زنند، بلکه به بهمنیت و انگیزه‌ی جامعه سنی بلوچ به شدت آسیب می‌رسانند.

بنابراین، جامعه بین‌المللی نیازمند واکنش‌های جدی‌تری در مقابل انتهاکات حقوق بشری و تجاوزات به حرمت مذهبی و انسانی است. این اقدامات نه تنها به شخص تحت تجاوز آسیب می‌زنند، بلکه به آینده انسانیت و همبستگی انسانی خدمت می‌کنند.